आज नेपाली संस्करणको अनलाइन न्यूज पोर्टलमा एउटा समाचार पढ्न पाइयो । नेपाली वृतचित्र निर्माता तुलसी भण्डारी प्रतिलिपि अधिकार मिचेको कारणले पक्राउमा परेछ । उसले अर्काको वृतचित्र “आन्दोलन जारी” र “झलक” बाट ३ मिनेट लामो श्रब्य-दृश्य विना अनुमति निकालेर आफ्नो वृतचित्र “एभरेस्टको फेदीमा, नेपालको पुनर्जन्म” मा घुसाएछ । अनि त त्यो अर्काको सिर्जना पनि आफ्नै भैगो । फेरि त्यो वृतचित्रले पनि देश-विदेशमा प्रदर्शन भैसकेको रहेछ । अझ अमेरिकामा वृतचित्र प्रतियोगितामा भाग लिएर पुरस्कार हत्याउन सम्म भ्याएको रहेछ नि ! पछि भण्डारीलाई उसकै वृतचित्र प्रचार-प्रसार मोर्चामा सघाउने एक जना स्वयमसेवकले गएर अर्का निर्माता-निर्देशक तथा पत्रकार अजय सिवाकोटिलाई भनेछ । सुनेर ऊ पनि जिल्ल खाएछ । आफ्नै सिर्जना चोरिएको पनि उसले चाल नपाएर नेपालमा प्रदर्शन पछि अरू कसैले भनेर मात्र थाहा पाएछ । पछि दुईजनाको बिचमा कुरा हुँदा भण्डारीले सिवाकोटीलाई क्षतिपूर्ति तिर्न मानेन । उल्टै उसले प्रहरीमा उजुरी गरेछ । पछि त आफै फसेछ नि ! कारण भने “प्लेजिअरिज्म” गरेको रे !
अर्काको सिर्जना त्यति बेला चोरिन्छ जब आफूसंग भएको सिर्जना सिद्धिन्छ । अर्को शब्दमा भन्नुपर्दा, आफू असक्षम र सिर्जनारहित भएर नै अर्काको चोर्ने हो । यो साहित्यिक र वौद्धिक दरिद्रताको एक अनुपम उदाहरण हो ।
हाम्रो देशमा जे पनि चोरेर नै पाइने ठाउँ हो । चोर्यो, काम चलायो । परिक्षामा चोर्यो, पास भैगयो । कार्यालयको सामाग्री चोर्यो, घरमा काम चलिगो । सरकारी कार्यालयमा बेसमयमा पुग्यो, हाजिरी पुस्तिकामा सहि समय जनायो, तै पनि मासिक तलब पूर्णरूपमा बुझ्यो, घरको गर्जो तरिगो । सवारी साधन मर्मत गर्न लग्यो, त्यहाँ पनि तेल चोर्यो, उसलाई घर जान-आउन र केटि घुमाउन इन्धन पुगीगो । घरको धारोमा पनि मिटरमा पानी नचढ्दै एउटा टि भल्भ जडान गर्यो, साबिक मासिक दरमा घरको इनार नै भरिगो । बत्तिको पनि हाल उही हो । अब यस्तै खाले समाजमा जन्मेपछि त आनी-बानि पनि त्यहि नै त हुने भो । केहि सामान टिप्यो, देख्यो भने जिस्केको रे, देखेन भने बोकेर हिंड्यो । अर्काको सिर्जना त्यति बेला चोरिन्छ जब आफूसंग भएको सिर्जना सिद्धिन्छ । अर्को शब्दमा भन्नुपर्दा, आफू असक्षम र सिर्जनारहित भएर नै अर्काको चोर्ने हो । यो साहित्यिक र वौद्धिक दरिद्रताको एक अनुपम उदाहरण हो । बाँकी अंश पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस्